 |
De les gaat redelijk op enkele dingen na zoals een te hard gereden verkeersdrempel. Dan zwaai ik vriendelijk naar een man in een elektrische rolstoel, ook om hem te laten merken dat ik hem zie, waarna Humphry op de rem trapt: ik reed rechtuit voorbij borden die aangaven dat het tweede deel van die weg verboden was om in te rijden. “Jij moet niet alleen naar die mensen zwaaien, maar ook naar de verkeersborden, toch?”
Na mijn les neemt Marco het over. Hij rijdt vlot weg, ook al is het zijn eerste rijles. Marco heeft al veel ervaring, alleen heeft hij zijn rijbewijs nog niet. Zo heel af en toe is hij bekeurd voor het rijden zonder rijbewijs en omdat de kosten daarvan op kunnen lopen heeft hij nu besloten dat roze papiertje te halen. De beheersing van de wagen gaat Marco uitstekend af, zo snel en geroutineerd als andere jonge automobilisten, maar hij wil straks aan de examinator laten zien dat hij een meer bezadigde rijstijl ook beheerst. Het sturen met één handpalm tegen het stuur of het nemen van een bocht met slippende koppeling, met elleboog op de deurlijst, die dingen moeten (tijdelijk) anders. Op een kruising waar hij voorrang moest geven, schat hij snel de situatie in en met een “kan wel” voegt hij soepel in, juist voor een andere wagen. “Dat ‘kan wel’ kennen we niet in het verkeer”, merkt Humphry op.
“Hoeveel lessen zal ik nodig hebben?” vraagt Marco. Dat hangt ervan af, legt Humphry uit. Je hebt drie types leerlingen, als ze zonder rijbewijs al veel ervaring hebben opgedaan. Zij die snel kunnen overstappen op een stijl van rijden volgens de regels, zij die dat met moeite lukt en zij die de oude rijstijl niet meer los kunnen laten. De laatsten zakken meermalen, de eersten hebben aan tien lessen genoeg.
“Het kijken is het allerbelangrijkste”, stelt Humphry. Acht van de tien afgewezen kandidaten zakken doordat ze niet goed genoeg hebben gekeken.
We zullen zien!
|
 |
 |