Vorige week was er een leuk meisje in de les, Nancy, een nichtje van Humphry. Ze rijdt al langer en beter dan ik en het is erg grappig om haar en Humphry samen te zien en te horen. Nancy luistert naar Humphry maar op een heel open en aardige manier kibbelt ze af en toe met hem.
“Hoe kan dat nou,” roept ze uit als we na een stoplicht door iedereen worden ingehaald, “zij trekken allemaal veel sneller op dan ik! Doe ik iets verkeerd?”
“Nee, je doet helemaal niets verkeerd...” antwoordt Humphry, “maar die man voor je heeft vijftien jaar ervaring.”
Nancy moet lachen. “Hoe weet u nou hoeveel jaar ervaring hij heeft? Dat staat toch niet op zijn auto!”
Vandaag haalt Nancy mij op en rijdt ze achterin mee tot bij haar thuis. We rijden een stuk over de snelweg terwijl Humphry (handsfree) telefoneert met een leerling die belt om een afspraak te verzetten. Ik haal een aantal wagens in, waarbij ik het gevoel heb dat er best weinig ruimte is om te naar links in te wurmen, het voelt wat spectaculair aan allemaal maar het gaat wel en ik heb de neiging dat erg goed te vinden van mezelf :-)
Nancy geniet vanaf de achterbank op haar eigen manier want, zo vertelt ze, ze voelt nu mee hoe ze het zelf een poosje geleden deed: te druk aan het stuur zodat de passagier zich naar rechts voelt omvallen als ik met de wagen links invoeg. Ik was me daar totaal niet van bewust maar ik moet er wel om lachen en ik kan me Nancy's plezier goed voorstellen! Terwijl ik zit te lachen, houd ik mijn rechterhand achter me omhoog, alsof we een ‘high five’ zouden geven en zowaar, dat lukt!
Als we daarna weer alleen zijn samen, praten Humphry en ik over het leven en over onze geliefden van nu en van vroeger zoals we altijd wel doen. Ik heb vaak de neiging om in een verhaal over een verliefdheid of over een verloren verhouding uit de bocht te vliegen, me te verliezen in bespiegelingen, op zoek naar patronen of wetmatigheden in de hoop dat me een groter licht opgaat. Is ook leuk, maar Humphry houdt de verhalen van zijn antwoorden met beide benen op de grond. Korte verhalen over blije tolerante mensen die elkaar tientallen jaren kennen, die hij onlangs weer terug zag op een bruiloftsfeest, die het goed maken. Dit weekeinde trouwden twee vriendinnen, het was prachtig weer, het feest met eten en drinken en dansen ging door tot de volgende ochtend en niemand was moe.
Als ik vertel over de knopen en de tranen waar je in terecht kunt komen als je net iets te makkelijk van iemand houdt, vraagt Humphry me of ik weleens mediteer. Nee, eigenlijk niet, al trek ik me wel graag terug en peins ik dan graag eindeloos over van alles, laat alle gedachten maar waaien en laat ik me verrassen doordat ik ineens mensen en situaties beter begrijp waar ik op dat moment helemaal niet over zat te denken. Alsof je al tennis spelend een winnende zet van een schaakpartij te binnen schiet. Humphry legt me uit... nee, welbeschouwd legt hij niets uit, maar vertelt hij verhalen waardoor je, als je luistert, alles wat beter begrijpt. Hij vertelt hoe hij tientallen jaren geleden in Suriname van iemand leerde mediteren. Met zijn rechterhand buiten het raam gebaart hij hoe je dan allerlei gedachten loslaat en zomaar vanzelf komen er dan eerst gedachten aan problemen, of boosheid, over moeilijkheden van de afgelopen tijd tevoorschijn. Die verdwijnen en er komen andere beelden, die ook weer gaan, tot je als het ware wakker wordt uit verdere onbestemde overpeinzingen en je hebt een idee, een plan dat je zomaar hebt mee mogen nemen uit die wereld van gedachten.
Prachtig om te horen en te herkennen.
Intussen rijden we gewoon verder. Het is te merken dat ik vier dagen niet reed: de finesse die er was is even weg. En als ik een vrachtwagen een meter of vijftig voor me zie aankomen op een smalle weg wil ik alvast uitwijken zonder voldoende te letten op een wagen die nogal ver links op de parkeerstrook staat. Van die dingen.
We gaan een paar keer file-parkeren. Ook nog nooit eerder gedaan en net zoals de hellingproef is dit een beweging die gewoon vanzelf goed gaat als je uitgangspositie goed is en als je precies doet wat de regels zijn: beginnen met de spiegels naast elkaar, goed kijken, stuur naar rechts doordraaien terwijl ik langzaam naar achteren rijd, doorgaan tot mijn rechter spiegel bij de achterste hoek van de wagen is, dan stuur naar links doordraaien en stoppen zodra de wagen weer recht staat. Dan sta je exact goed. Works every time. Terug vooruit: goed kijken, heel langzaam en beheerst rijden en pas stuur terug draaien als de linker achterhoek van de andere wagen is gepasseerd maar dan ook *snel* doordraaien. En vooral opletten dat de wagen niet wegspringt, dan sta ineens je midden op de weg. Dat wegspringen is iets dat deze wagen, dit type graag doet. Humphry kende dat voorheen niet bij zijn andere wagens. In een bocht lijkt de snelheid toch al groter dan rechtuit en deze wagen heeft dat nogeens in het bijzonder.
Daarna halen we Melissa op, een ander nichtje uit Humphry's grote familie en dat is ook een vrolijke, openhartige jonge vrouw. Ze laat Humphry een hele kleine tatoeage zien die ze op haar ringvinger heeft laten zetten, de letter M van haar eigen voornaam. Ze heeft daar lang over nagedacht en vorige week is het dan eindelijk gebeurd. Af en toe deed het erge pijn en dan weer helemaal niet. Ze was tevoren blij dat het een vrouw zou zijn die de tatoeage ging zetten maar de vrouw die tevoorschijn kwam was wel een stevige tante, een nogal stoere Amerikaanse met knollen van oorbellen in. Ik had al eens van haar gehoord, een doortastende vrouw die geen enkele moeite doet om lief en aardig gevonden te worden maar waar toch iedereen positief over is.
Melissa wil haar theorie-examen gaan halen en Humphry legt ons uit wat we ervoor nodig hebben: uittreksel bevolkingsregister, twee identieke recente pasfoto's en het geld voor de examenkaart, iets minder dan 30 Euro. Je kunt je tevoren inschrijven en je kunt ook op examendagen een uur tevoren een nummer trekken en dan ben je als eerste aan de beurt om een opengevallen plaats in te nemen als er iemand niet op komt dagen. Melissa wil graag een datum vastleggen “Want als er geen dwang achter zit dan stel ik het studeren elke dag opnieuw uit!”
Dat heb ik nou ook. Bovendien is mijn Tom Clancy-boek razend spannend en dat theorieboek is zo áchterlijk geschreven... Vooruit, pasfoto's maken.